De zelfdoding van Antonie Kamerling (44 jaar) is ronduit heel erg te noemen. Ik ken hem van naam en natuurlijk heb ik hem wel eens ergens in een tv-programma gezien. Verder ken ik de beste man niet. Op dit moment echter beheerst de dood van Antonie het landelijke nieuws. Ook op mijn werk wordt er veel over gesproken en ik weet uit eigen ervaring dat dit een goeie zaak is. Van zeer dichtbij heb ik een zelfdoding meegemaakt. Voor de nabestaanden is het vreselijk, het geeft een ontzettend naar gevoel. Een gevoel van in de steek gelaten te worden. Maar bedenk heel goed, dat de persoon zich ontzettend ellendig moet hebben gevoeld. Dit moet een afschuwelijk gevoel zijn. Onbeschrijfelijk. Nog steeds kan ik me hier geen voorstelling van maken (gelukkig maar!). Elke keer brengt een zelfdoding, van wie dan ook (!), me heel even terug in de tijdxe2x80xa6! Waarom, dat blijft toch de vraag. Waarom, waarom…??! Heb trouwens niet de illusie om deze mensen tegen te houden, dat is (bijna) onmogelijk.
(Voor mijn gevoel moest ik hier heel kort een item aan wijden).
nanneoedsz fan fryslân 
Aaaaaaaah…. wat zonde!! Briljante man, lekker ding ook! En op tv altijd zo vrolijk met zijn twinkelende ogen. Het kippenvel staat op mijn armen. Verschrikkelijk.
Very beautiful sunshine and very beautiful photo! Great elegant small presentation here!!!
Thank you very much for your patient introduction of Frisian language! Your are absolutely an inborn linguist!! Incredible! Hope there is opportunity for me to be in touch with Frisian in real life and hear how it sounds after all!
Tuurlijk is dit voor jou wel heftig Nanne… Van ietsje verder weg ken ik ook de nodige mensen die geen andere uitweg zagen, en nooit zul je begrijpen waarom niet op een andere manier een oplossing gevonden kon worden voor dat waar men zo mee worstelde, zo akelig…
Ikzelf heb geen enkele behoefte om er teveel aandacht aan te besteden. Het is al erg genoeg voor de mensen die dichtbij de persoon stonden, maar om er nou meer aandacht aan te besteden omdat deze meneer net wat meer in de belangstelling stond, neuh.
Ondanks dat ik hem niet persoonlijk ken, deed het bericht mij toch wat. Kreeg kippevel toen ik het hoorde. Hij kwam op mij altijd erg sympathiek over, een aardige gozer. Ik moet er dan ook niet aan denken hoe je als nabestaande hier mee om moet gaan…
Ik heb het zelf in mijn omgeving ook meegemaakt, een jongen die op deze manier allebei zijn ouders moet missen.
Het gebeurt eigenlijk best vaak.
Het is verschrikkelijk en heel erg dat mensen het soms zo niet meer zien zitten.
Ik vind het ook heel moeilijk om te begrijpen.
Een week of drie/vier geleden nog een buurjongen van ons, ook op die manier, niet best, dan ben je nog maar 22 jaar…..
Nachten heb ik er van wakker gelegen en nog denk ik er regelmatig aan, komt omdat de moeder bij ons op het buurtje woont…..